Voormalig Rijksbouwmeester Floris Alkemade brengt in zijn Amersfoortse Bergrede een ode aan de bekoring: “Ik herken in de Bergrede twee kernbegrippen: begeerte en gerechtigheid. Begeerte lijkt in onze tijd het exclusieve domein van tech-bedrijven en flitsbezorgers te zijn, die feilloos en geraffineerd onze verlangens weten te voorspellen en te sturen.” Alkemade vraagt zich af: wat nu als we onze verbeeldingskracht inzetten om begeerte aan gerechtigheid te koppelen? “Dan wordt begeerte een positieve kracht. De wereld zit te springen om grote veranderingen, op het gebied van klimaat, sociale gerechtigheid. Met technologie alleen gaan we het niet redden. Onze begeerte is een krachtige motor voor zinvolle verandering als we die via onze verbeeldingskracht op het juiste spoor weten te zetten. Wat willen we eigenlijk echt?” Zijn devies: leid ons in bekoring!
Afgelopen zomer was hij een van de gasten bij VPRO zomergasten, recentelijk verscheen zijn boek ‘De toekomst van Nederland’- de kunst van richting te veranderen.
Mogelijk heeft u in het Kerstbericht van onze diaconale opbouwwerker Jennie Harmelink gelezen over de groep vluchtelingen die tijdelijk op het terrein van Zon en Schild was gehuisvest.
Inmiddels is deze groep al weer vertrokken, naar andere opvanglocaties in het land.
De diaconie van de PGA heeft in de periode dat deze groep van 38 mannen hier verbleven voor hen een wekelijks persoonlijk zakgeld verzorgd, zoals in het Kerstbericht te lezen was. Een paar dagen voor zij moesten vertrekken kreeg ik via Jennie de vraag of wij als diaconie van de Bergkerk bereid waren om een van deze vluchtelingen (financiële) ondersteuning toe te zeggen voor zijn studie. Ik maakte kennis met Asim, de jongste van de groep mannen, en was al snel overtuigd dat onze steun bij hem goed terecht zou komen.
In het kort vertelde hij zijn verhaal. Een twintiger, eerstejaars student techniek in Turkije, besluit zijn land te ontvluchten vanwege de voortdurende bedreiging van het hele gezin (vader zit gevangen vanwege politieke overtuiging). Moeder, oudere zus en jonger broertje blijven achter. Hij zal hier in Nederland politiek asiel aanvragen. Intussen wil hij ook door met zijn studie, is daar zeer voortvarend in. Daar vraagt hij, zolang hij dit niet op andere wijze kan regelen, ondersteuning bij.
We hadden maar kort de tijd om dingen uit te wisselen, maar het mooiste van deze ontmoeting vond ik dat Asim in eerste instantie bedankte voor mijn aanwezigheid, het luisterend oor, en vervolgens natuurlijk ook voor het geld dat hij deze maand nodig heeft voor zijn studie. Ik bedankte hem voor zijn openheid, zijn verhaal. Beiden hebben wij gegeven én ontvangen.
Asim verblijft nu in Enschede, via de mail houden we voorlopig contact. En wellicht leest u later nog eens over Asim.
In de Stad Amersfoort staat een mooi interview met Jan van Baardwijk over de kapel van de Bergkerk.
De bergrede van Dirk de Wachter
Woensdagavond 11 maart, 20.00 uur
Elk jaar vraagt de Amersfoortse Bergkerk aan een spraakmakende denker/opiniemaker om een hedendaagse Bergrede te schrijven. Dit jaar zal de Vlaamse psychiater Dirk de Wachter zijn bergrede uitspreken. Dirk de Wachter is psychiater-psychotherapeut en noemt zichzelf een verdrietdokter. Eén die oproept om juist niet het grote geluk na te jagen, maar de mindere kanten van het leven te omarmen. In meerdere bestsellers o.a. ‘Borderline times’ of ‘De kunst van het ongelukkig zijn’ legt hij onze leukigheidsmaatschappij vol ikkigheid op de sofa. We zijn verheugd om Dirk de Wachter als Bergredenaar te mogen ontvangen in de Bergkerk.
Kaarten zijn uitverkocht. De bergrede van Dirk de Wachter wordt op 11 maart uitgezonden via de website van de Bergkerk (kerkdienstgemist).
‘Het spoor van het zout’
We kijken terug op een indrukwekkende bergrede van Amade M’charek, antropoloog, hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam en expert in forensisch onderzoek. Zij liet zich uit de bergrede inspireren door de metafoor van het zout ‘Gij zijt het zout der aarde’. Forensisch onderzoek is de kunst om aandachtig de weinige materiële sporen waar te nemen en te onderzoeken. Sporen die ons uitnodigen om ons te engageren, om iets te denken, om iets te doen. Zij nam ons in haar bergrede mee naar de randen van Europa. Ze volgde het spoor van het zout. ‘Gij zijt het zout der aarde’, vrijwel nergens wordt deze Bijbelse metafoor zo spannend en urgent als in een klein vissersstadje in het zuiden van Tunesië, met grote zoutvlaktes aan de andere kant van de heuvel. Maar dichter bij die helling, aan de voet ervan, zie je wat vreemde langwerpige zandhopen met steeds een steen aan één uiteinde. Daar, aan de voet van de helling, ligt een provisorische begraafplaats. Een begraafplaats voor onbekende verdronken migranten. De helling onthult soms zijn oorsprong. Als het weer eens flink heeft gewaaid of geregend, wordt zichtbaar dat de helling een vuilnishoop is. Een plaats waar de zee zout, afval maar ook lichamen, menselijke resten bij elkaar brengt. Gij zijt het zout der aarde. Het betekent dat je met aandacht kijkt en onderzoekt, dat je niet wegkijkt …en vooral dat je proeft …. proeft naar de smaak van het humane in een gure en smakeloze wereld. Het spoor van het zout.
De tekst van de bergrede is uitgegeven in een boekje dat voor €5,- verkrijgbaar is in de Bergkerk.
Pagina 1 van 2